Κατέχοντας ο ίδιος το 54% της κληρονομιάς, και θέλοντας να σωθεί το σπίτι, το δώσαμε με σχετική Συμβολαιογραφική διαδικασία στον Δήμο Πύδνας – Κολινδρού.
Απαραίτητος όρος να σωθεί το σπίτι με τον περιβάλλοντα δίμετρο πετρόχτιστο αυλόγυρο, την στέρνα με συστήματα συλλογής του βρόχινου νερού, το πλυσταριό πίσω, το ισόγειο με το ζυμωτήριο και αποθηκευτικούς χώρους, τον ημιόροφο με τα δύο δωμάτια το wc και το εσωτερικό μπαλκόνι και τον πάνω όροφο με τη σάλα, τα 5 δωμάτια και το μαγειριό. Την αριστερή αυλή που ήταν ο κυρίως κήπος και την δεξιά που ήταν ο πέτρινος φούρνος, το κοτέτσι, το κουμάσι και τα τσάκνα.
Το σπίτι χτίστηκε 1 χρόνο πριν την απελευθέρωση της Μακεδονίας (1911) και αποτελεί πολιτισμικό στοιχείο του τόπου. Ανοίκει σε όλους μας και πρωτίστως στον τόπο μας. Ανάγκη να σωθεί.
Η ιστορία και η λαογραφία χρειάζονται ερείσματα για να στηριχθούν, αλλιώς είναι <<κοπανιστός αέρας>>. Κάθε έρεισμα που καταστρέφεται, είναι πλήγμα για τον τόπο. Φαντασθείτε να μην είχε γκρεμιστεί το σπίτι του Ζορμπά! και το Επισκοπικό Μέγαρο.
Οι αρχές του τόπου χρειάζεται ενεργά να φροντίζουν για την ιστορία, την λαογραφία, την γλώσσα, τα απτά ερείσματα και τους ανθρώπους με τα όνειρα και την αξιοπρέπειά τους.
Αλλά ανέκαθεν στην χώρα μας, εκτός από τους συνηθισμένους ανθρώπους που είμαστε οι περισσότεροι, πάντα υπήρχαν οι ήρωες και οι Εφιάλτες.
Όλοι μας, ο καθένας από το μετερίζι του, μπορεί να συνεισφέρει από καρδιάς στον τόπο του, στην πατρίδα.
Στον Νίκο Λυγερό που θα παρακολουθήσουμε αύριο την ομιλία του για την επανάσταση των Μακεδόνων το 1878, αφιερώνω -από τα Κολινδρινά Μασλάτια- το παρακάτω:
Επιλογή και απόφαση
Πανέμορφη η χώρα μου, εξοχικό των Θεών.
Ήλιος λαμπερός, ουρανός καταγάλανος, παντού η αρχέγονη αγκαλιά της μάνας θάλασσας.
Στη γαλάζια αύρα των βουνών, συμπλέκονται ουρανός και θάλασσα
με το παιγνίδισμα του μπλε και του άσπρου. Η γαλανόλευκη.
Πέτρες, χώμα και μάρμαρο και η πινελιά του πράσινου, με άγγελους και διάβολους μαζί. Το καλό και το κακό στην ατέρμονα σύγκρουση.
Και οι γηγενείς ζαλισμένοι να καλούνται να επιλέξουν. Παίζοντας με τις λέξεις, που ομορφαίνουν, που θεώνουν, που τσακίζουν, που ματώνουν. Παίζοντας με την γλώσσα, που <<μου την έδωσαν ελληνική>>. Κώδικα ζωής, χάρις, δώρο στον άνω θρώσκοντα. Αφουγκράζομαι τον ύμνο με συγκίνηση. Και τα κόκκαλα των προγόνων, διάσπαρτα σε διαστρωματώσεις παντού, να καλούν στη δική τους βουβή γλώσσα. Να διαλαλούν για το χρέος, για κάθε σπιθαμή ελληνικής γης, θάλασσας και ουρανού.
Και είναι να επιλέξω. Είτε σαν άνθρωπος, είτε σαν ερπετό. Να υπάρχω είτε σαν δημιουργός θεός, είτε σαν εφιαλτικός διάβολος. Η ανάγκη που κινεί τα πάντα, Λυδία λίθος και δικαιολογία άριστη.
Ο θάνατος που καραδοκεί, να δίνει νόημα στη ζωή και στις αποφάσεις.
Εγώ κι εσύ χρειάζεται να νοιώσουμε το χρέος και να πάρουμε μιαν απόφαση, έναν δρόμο, δρόμο ίσως χωρίς επιστροφή. Εύχομαι να μην το μετανοιώσουμε.
Εγώ κι εσύ χρειάζεται να νοιώσουμε το χρέος και να πάρουμε μιαν απόφαση, έναν δρόμο, δρόμο ίσως χωρίς επιστροφή. Εύχομαι να μην το μετανοιώσουμε.
Αλλά τι σημασία έχει; Η ζωή συνεχίζει τον δρόμο της.
Σωτήρης Μιχ. Τσιλίκας
