Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Από τις διεργασίες της μετεκλογικής περιόδου στον ΣΥΡΙΖΑ, εξάγονται μια σειρά από ενδιαφέροντα από πλευράς πολιτικής ανάλυσης συμπεράσματα:
Έναν χρόνο μετά το ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος, πέρσι τον Ιούλιο, οι συνιστώσες δεν έχουν αυτοδιαλυθεί. Και οπωσδήποτε, δεν έχει αυτοδιαλυθεί η σημαντικότερη, δηλαδή η «Αριστερή Πλατφόρμα» του Π. Λαφαζάνη.
Το αντίθετο (που μας οδηγεί στο δεύτερο συμπέρασμα): Η σημαντική αυτή (αριθμητικά και κομματικά) συνιστώσα ζει και βασιλεύει και θέτει την ατζέντα της εσωκομματικής συζήτησης με κάθε ευκαιρία.
Σε σημείο που ο αρχηγός του κόμματος υποχρεώθηκε και στην τελευταία συνεδρίαση της Κ.Ε. να αφιερώσει μεγάλο μέρος των δύο ομιλιών του για να απαντήσει, να χαϊδέψει και να προειδοποιήσει τους μόνιμους αμφισβητίες, αναγκαζόμενος να καταφύγει στην τακτική «καρότο και μαστίγιο».
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: Οι αμφισβητίες (που επέμειναν μέχρι τέλους και αρνήθηκαν να υπερψηφίσουν την προεδρική εισήγηση) επέλεξαν την οδό που επιβεβαιώνει την ύπαρξη σοβαρού ρήγματος.
Έναν χρόνο μετά το ιδρυτικό συνέδριο, δύο συνεδριάσεις της Πολιτικής Γραμματείας και μία της Κ.Ε. – όλες αγωνιωδώς μαραθώνιες και δύο από τις τρεις διήμερες – μετά τις ευρωεκλογές, το εσωκομματικό σχίσμα είναι απόλυτα πιστοποιημένο.
Αν μάλιστα σε όλα αυτά προσθέσουμε και την αναβολή της πρώτης συνεδρίασης της Κ.Ε, καθώς και τα γεγονός ότι μετά τις ευρωεκλογές υπήρξαν τουλάχιστον επτά εκδηλωμένες αμφισβητήσεις της ηγεσίας, τότε πηγαίνουμε κατ’ ευθείαν στο ερώτημα:
Τι θα είχε γίνει αν σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα εξουσίας συνέβαιναν όλα αυτά;
Τι θα είχε γίνει, για παράδειγμα, αν ο αρχηγός οποιουδήποτε άλλου κόμματος ανέβαλε προγραμματισμένη συνεδρίαση της Κ.Ε. και αντ’ αυτής έφευγε από τα γραφεία του κόμματος για να συζητήσει με τους στενούς του συνεργάτες ένα κείμενο αμφισβήτησης 53 βουλευτών και στελεχών του και μετά έβλεπε να πέφτουν βροχή οι αμφισβητήσεις από διάφορες ομάδες και πρόσωπα, με κατάληξη την αδυναμία να υιοθετηθεί ομόφωνα η εισήγησή του;
Προφανώς, θα σηκωνόταν ο κόσμος στο ποδάρι!
Θα φώναζαν όλοι και θα αναρωτιούνταν πώς είναι δυνατόν να θέλουν να κυβερνήσουν τη χώρα αυτοί που δεν μπορούν να φέρουν σε λογαριασμό το ίδιο τους το σπίτι.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, υπάρχει μια αντιμετώπιση του τύπου «τι να κάνουμε, παιδιά είναι, τα ταλαιπωρούν ακόμη οι παιδικές ασθένειες».
Με τη διαφορά ότι τα παιδιά δεν μένουν για πάντα παιδιά και οι ενήλικες περνούν τις παιδικές ασθένειες πιο βαριά από τους ανήλικους…
