Κυριακή 12 Ιουλίου 2015

Για την εθνική ομοψυχία

Του Βαγγέλη Δ. Τσιμούρα
Από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση, από φορείς και ΜΜΕ, από εξωτερικούς και εσωτερικούς παράγοντες της οικονομικής και της πολιτικής ζωής,
μία έκκληση κυριαρχεί τον τελευταίο καιρό στο δημόσιο λόγο: Η έκκληση για εθνική ομοψυχία.
Παραβλέποντας τα ενδεχομένως διάφορα κίνητρα και προσλαμβάνουσες του καθένα που προβαίνει σε μια τέτοια έκκληση, η ουσία παραμένει η ίδια: Κριτήριο και θεμέλιο της ενότητας αποτελεί η εθνική ταυτότητα και βάσει αυτής πρέπει να δρα ο ελληνικός λαός ως ενιαίο και συμπαγές πολιτικό υποκείμενο στο πολύπλοκο διεθνές στερέωμα.
Η εθνική ενότητα, ταυτόχρονα προϋπόθεση και φορέας της ομοψυχίας, δε θεωρείται δεδομένη. Παρουσιάζεται ως ευκταία, ενδεδυμένη πάντοτε, σε όλες τις εκδοχές της, με ηθικολογικούς χαρακτηρισμούς και επικλήσεις στην ένδοξη ιστορία του έθνους.
Χωρίς κάποια ιδιαίτερη εμβάθυνση, μια απλή αναδρομή στην ιστορία της Ελλάδος, θα αποδείκνυε ότι, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, η εθνική ενότητα δεν ήταν ποτέ παρούσα στις χαρακτηριζόμενες παγκοίνως ως μεγάλες, ιστορικές στιγμές. Της ίδρυσης του ελληνικού κράτους, προηγήθηκε ο εμφύλιος πόλεμος. Η κυρίαρχη αφήγηση που θέλει τον εμφύλιο που ακολούθησε την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό ως αποκλειστική αντιπαράθεση «ξενόδουλων» πολιτικών παρατάξεων ή ακόμα χειρότερα ως έμφυτη τάση των Ελλήνων για διχόνοια (sic) καταρρέει υπαγόμενη στο πρίσμα μιας νηφάλιας και αντικειμενικής ανάλυσης. Ακολούθως, κατά τη Γερμανική Κατοχή, μερίδα του πληθυσμού είτε συνεργάστηκε ανοιχτά με τους κατακτητές, είτε διέφυγε στο εξωτερικό προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα της απελευθέρωσης.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ