Τελικώς κυβέρνηση της αριστεράς δεν έγινε. Υπάρχει όμως επιτέλους μη μονοκομματική
κυβέρνηση συνεργασίας με συμμετοχή κόμματος της αριστεράς. Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ που ευθύνονται
για την
σχεδόν καταστροφή που βιώνουμε, ενώ μπορούσαν να προχωρήσουν τα δύο τους,
προτίμησαν την συντροφιά της ΔΗΜ.ΑΡ.
Ανασφάλεια; Έλαβαν μήνυμα; Ίσως και τα δύο. Σε κάθε περίπτωση αν σε κάτι ελπίζουμε είναι
αυτή η συνύπαρξη που προέκυψε.
Όμως τι είναι δυνατόν να γίνει στην πράξη; Πόσο μπορεί να αλλάξει η άρρωστη κατάσταση
που είμαστε; Θα δείξει η πορεία και
μάλιστα γρήγορα.
Κατ’ αρχήν η τροποποίηση του μνημονίου θα γίνει μάλλον περιορισμένα. Θα υπάρχει μια επιμήκυνση του προβλεπόμενου
χρόνου δημοσιονομικής προσαρμογής και μια μικρή τροποποίηση στην τερατώδη κλοπή
εισοδημάτων των συντάξεων. Επίσης θα
προβλεφθεί ένα μικρό ευρωκονδύλιο ανάπτυξης, θα δουλέψει στοιχειωδώς το ΕΣΠΑ
και θα προχωρήσει η ανακαιφαλαιοποίηση τραπεζών. Θα υπάρξει κατ’ αρχήν ένα καλύτερο κλίμα
οικονομικά και όλη αυτή η κατάσταση θα παρουσιαστεί ως θρίαμβος από τον
Σαμαρά. Η εκτός κυβέρνησης αριστερά με
την λοιπή αντιπολίτευση θα μιλήσουν βέβαια για καταστροφική συνέχιση της
πολιτικής του μνημονίου και για υποτέλεια της κυβέρνησης στις επιταγές της Μέρκελ
και της Τρόϊκας.
Όμως το πιο σημαντικό πεδίο δουλειάς είναι αλλού. Αν θα λειτουργήσει η δικαιοσύνη και η δημόσια
διοίκηση. Αν θα προστατευτούν οι
κοινωνικές δομές. Αν θα αλλάξει το
εκλογικό σύστημα – αφού δεν συμφωνούν σε απλή αναλογική – έστω σε αναλογικότερο. Αν θα πάρει μπροστά το ΕΣΠΑ, η στήριξη της αγροτικής
παραγωγής, ο τουρισμός, η κατασκευή υποδομών.
Αν θα κατοχυρωθεί στην πράξη ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Περιφερειακής
και Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Αν θα
προχωρήσει νομικά ο καταλογισμός πολιτικών και ποινικών ευθυνών για το «πάρτυ»
που ζήσαμε και ζούμε.
Γενικά λοιπόν το πεδίο παραγωγής έργου είναι ευρύ. Είναι όλα όσα υπάρχουν στη χώρα, στον τόπο
μας, στην ζωής μας. Και αποτέλεσμα θα
παραχθεί μόνο με κυβερνήσεις συνεργασίας, με ξεκάθαρο πρόγραμμα και διαδικασίες
απολογισμών και ελέγχων.
