Απόδοση στη νεοελληνική:
Είπεν ο Κύριος τήν εξής παραβολή· «Ενός ανθρώπου πλουσίου τα χωράφια έφεραν εσοδείαν μεγάλην
και εσκέπτετο μέσα του, «Τι να κάνω, επειδή δεν έχω που να συγκεντρώσω τους καρπούς μου;» και είπε, «Αυτό θα κάνω: θα κατεδαφίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω μεγαλύτερες και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου, και θα πω εις την ψυχήν μου, Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά, για πολλά χρόνια· αναπαύσου, φάγε, πίε, ευφραίνου». Ο Θεός όμως του είπε, «Ανόητε, αυτήν την νύχτα ζητούν από σε την ψυχήν σου. Εκείνα δε που ετοίμασες, ποιός θα τα πάρη;». Αυτά παθαίνει εκείνος που θησαυρίζει δια τον εαυτόν του και δεν φροντίζει να γίνη πλούσιος ως προς τον Θεόν».
Πρωτότυπο
Εἶπεν ὁ Κύριος την παραβολὴν ταύτην· «Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;» Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.
