Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Ο Ανδρέας Ακράτος θα παίξει (αφιλοκερδώς για 10.000 παιδιά) μουσική και μιλάει στο ΠΙΝΑΚΙΟ: «Θεωρώ ότι η ζωή είναι μια διαρκής «επανάσταση»

Ευχαριστούμε πάρα πολύ τον αποστολέα του μηνύματος.... pinakio
Λίγες ώρες απέμειναν πλέον από το μεγαλύτερο event της πρωτεύουσας που ταυτόχρονα έχει και ανθρώπινο χαρακτήρα. Δεκατέσσερις εκ των καλυτέρων Ελλήνων djsθα παίξουν στα desk τη μουσική τους για 10.000 παιδιά, αφού τα έσοδα από την εκδήλωση θα δοθούν στο
φορέα Μαζί για το Παιδί. Στο Πινάκιο γι’ αυτήν την αξιέπαινη πρωτοβουλία μιλά ο djΑνδρέας Ακράτος, ο οποίος υπογραμμίζει πως η μουσική την Κυριακή θα ενώσει κόσμο για έναν ανθρώπινο σκοπό, «


Θα εντάξουμε μια ευχάριστη, κοινωνικοστραφή και τακτική μας δραστηριότητα, το clubbing στο πλαίσιο ενός υγιούς στόχου, και αυτό είναι ότι πιο ευγενές».
.
Ας γνωρίσουμε το έναν εκ των 14 djs…τον Ανδρέα Ακράτο. Αλλά πριν διαβάσετε την μίνι συνέντευξη θα μου επιτρέψετε ένα σχόλιο. Μακάρι η συγκεκριμένη εκδήλωση να αποτελέσει το έναυσμα και για άλλες παρόμοιες καθώς είναι αυτές που διεγείρουν τελικά τον νεαρό κόσμο στο να προσφέρει και να μην μένει απαθής...Μπράβο στον Αντρέα και στους 13 ακόμη συναδέλφους του, συγχαρητήρια και στους εμπνευστές και τους διοργανωτές της εκδήλωσης του φορέα Μαζί για το Παιδί που με ενέργειες σαν κι αυτή δείχνουν πως ξεφεύγουν από τα στερεότυπα κρατώντας ανέπαφη την ουσία...


 Του Λευτέρη Χ. Θεοδωρακόπουλου

-Η μουσική είναι μέσο διαφυγής;


«Αν μου επιτρέπεται, θεωρώ ότι η ερώτηση είναι διατυπωμένη με τρόπο που συνιστά παράδοξο. Αν η μουσική είναι ένα «μέσο διαφυγής» (από τι; Και από ποιον;), τότε εξ ορισμού συντελεί στην ενίσχυση της απάθειας.
Δεν μπορείς να επιδιώκεις να διαφύγεις και ταυτόχρονα να μην θεωρείσαι απαθής..  Η μουσική μπορεί να συμβάλει στην κατανόηση του κοινωνικού περίγυρου, στη συμμετοχή στα δρώμενα περί το άτομο και την κοινωνία, στην «ενσυναίσθηση» του πλησίον μας, μόνο αν ΔΕΝ είναι μόνο ένα μέσο διαφυγής.
Απαντώντας, λοιπόν, στο τελευταίο, θεωρώ ότι η μουσική μπορεί να λειτουργήσει σε πολλαπλά επίπεδα. Αυτό που βλέπω να συμβαίνει είναι ότι -ιδίως στην Ελλάδα της κρίσης, της ανέχειας, του δανεικού lifestyle και της πολιτικής παθογένειας- η μουσική προκρίνεται ως διέξοδος, ως εναλλακτική, αλλά συχνά οδηγεί σε στρουθοκαμηλισμό. Αυτό που εισπράττω περισσότερο, αλλά όχι απόλυτα, είναι ότι ο (κουρασμένος από τα τεκταινόμενα γύρω του) νέος βρίσκει στη μουσική του (ανεξαρτήτως είδους) το “turn-off button” του δεσμού του με την αντικειμενική πραγματικότητα, περισσότερο από το ερέθισμα για να προβληματισθεί, να κινητοποιηθεί και να εκφραστεί».


 Διαβάστε τη συνέχεια εδώ

pinakio.blogspot.gr